Wednesday 10 August 2011

ΠΟΛΥΧΡΟΝΗ Η ΤΑΛΙ ΜΑΣ!



Περίεργες μέρες. Μέρες ανατροπών. Ο μόνος τρόπος ν’ αντέξει κανείς τις ανατροπές είναι να ξαναμετρήσει τις σταθερές  του. Κι  όταν τις βρίσκει τόσες κι άλλες  τόσες, ηρεμεί η ψυχή του. Ο οποιοσδήποτε – έστω και προσωρινός κλονισμός – του κόσμου σου as you know it, έρχεται στα ίσα του.
Για μένα, οι σημαντικότερες σταθερές του κόσμου μου, ήταν είναι και θα είναι  οι άνθρωποι που «αλληλοδιαλεχτήκαμε». Με τα καλά μας, με τα στραβά μας, με τις ιδιαιτερότητές μας, με τις ιδιοτροπίες μας… Για τους ίδιους ακριβώς λόγους οι άνθρωποι που πίστεψα και στηρίχτηκα είναι οι μόνοι που μπορούν να επηρεάσουν τον κόσμο μου σε τόσο μεγάλο  βαθμό, ώστε να φτάσω να χρησιμοποιώ βαρύγδουπες εκφράσεις όπως η παραπάνω αναφορά στο it’s the end of the world as we know it.
Χρειάζονται όμως κατά καιρούς κι αυτά τα ταρακουνήματα για να γίνεται κι ένα – αφόρητα επώδυνο μεν, αλλά απαραίτητο – ξεσκαρτάρισμα. Έεεεερε τι ξεσκαρτάρισμα ανθρώπων γίνεται στα δύσκολα…  
Αποφάσισα να μην σταθώ σ’ αυτούς που γκρεμοτσακίστηκαν από εκεί που τους είχα και να εστιάσω σ’ αυτούς που στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων και σ’ αυτούς που ανέβηκαν κι ακόμα παραπάνω.
Είναι μια περίεργη ανάρτηση, γιατί όοοολο αυτό το κατεβατό είναι ο πρόλογος και το κυρίως θέμα μου θα το «πιάσει» μια φράση. Θα καταλάβετε παρακάτω τι εννοώ.
Το θέμα μου είναι η Τάλι μου. Η Τάλι μας. Που έχει γενέθλια και τη γιορτάζουμε. Και χαιρόμαστε αφάνταστα να γιορτάζουμε  τους αγαπημένους μας εδώ. Και συνηθίζουμε να γράφουμε γι’ αυτούς. Επειδή για λόγους που δεν έχουν θέση εδώ, δεν είμαι για να πολυγράφω, επειδή δεν έχω ούτε  λαπτοπ, ούτε σύνδεση, και  παλεύω μ’ ένα  δανεικό, αλλά που όμως θα ‘σκαγα αν δεν έβρισκα τρόπο να κάνω και κάτι, και περνούσαν τα γενέθλιά της στο ντούκου, μόνο και μόνο επειδή δεν «έκατσαν» οι συγκυρίες… αποφάσισα να την περιγράψω με μία μόνο  φράση της. Μία φράση της και είμαι σίγουρη ότι όλοι θα καταλάβουν για τι άνθρωπο μιλάμε και γιατί την λατρεύουμε.
Στα δύσκολα λοιπόν, δόξα τω Θεώ, τσακίστηκαν αρκετοί άνθρωποι να με αγκαλιάσουν. Καθένας με τον τρόπο του. Οι πολλοί κοντινοί με το ν’ ανοίξουν τα σπίτια τους και τις καρδιές τους και να πουν ένα «έλα».  Ή να έρχονται οι ίδιοι σε μένα.
Η Τάλι μου είναι ως φυσική παρουσία μακριά μου. Πολύ μακριά. Ως  υπόσταση όμως, όσο πιο κοντά γίνεται. Πάντα. Σ΄όλα. Τώρα λοιπόν που οι καταστάσεις κι οι δυσκολίες μας ξεπέρασαν, τώρα που «γύρισε ο κόσμος ανάποδα», τώρα που άλλοι κι άλλοι σήκω σαν τα χέρια ψηλά, η Τάλι σ’ ένα από τα πάμπολλα μέιλ που μου έστελνε καθημερινά, είδα μια μέρα μεταξύ άλλων να μου γράφει κάτι τέτοιο:
«θέλεις να πας σπίτι μου στην ΧΧΧΧΧΧ?? είναι άδειο και πεντακάθαρο έτοιμο να σε φιλοξενήσει , δεν θα σε ενοχλήσει κανείς, αν θες πάρε και το παιδί ..θα έρθω κι εγώ από ΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧ, είναι πολύ κοντά..ε??? δε σου λέω να έρθεις εδώ γιατί στην κατάσταση που είσαι το μόνο που σου έλειπε είναι να έχεις και τους δικούς μου από πάνω, αλλά εκεί θα είσαι μόνη, ε?»
Αυτά είναι. Εμ, ΑΥΤΑ ΕΙΝΑΙ! Αυτοί είναι για μένα οι φίλοι. Οι πραγματικοί φίλοι, κι ας επικοινωνούν ηλεκτρονικά. Μπορεί να μπαίνουν ανάμεσά μας, είτε μικρές, είτε μεγάλες αποστάσεις, αλλά ευτυχώς είναι μόνο χιλιομετρικές. Και τις προτιμώ χίλιες φορές από τις αποστάσεις  τις ψυχικές που αποδεικνύεται να υπάρχουν με φίλους  που ίσως μένουν σε μια άλλη συνοικία,  αλλά είναι δίπλα σου μόνο για χαβαλέ και ποτάκια.
Δεν μ’ ενδιαφέρει πόσες φορές έχω δει live ή έχω αγγίξει ή έχω μυρίσει την Τάλι μου. Μ’ ενδιαφέρει πόσες φορές άγγιξαν οι ψυχές μας η μία την άλλη. Γι’ αυτό έχει τη θέση που έχει στη ζωή μου. Γι’ αυτό γουστάρω να γιορτάσω τη μέρα που γεννήθηκε αυτό το πλάσμα.
Τάλι μου…
Σου εύχομαι μια ζωή γεμάτη από αγάπη κι ομορφιά, σαν αυτές που χαρίζεις στους λίγους διαλεχτούς σου. Ξέρω ότι κι εσύ μ’ αίμα τους έχεις ξεδιαλέξει, όπως κι εγώ. Όλο αυτό που προσφέρεις απλόχερα λοιπόν, να σου γυρνάει πίσω διπλό και τρίδιπλο, γιατί σου αξίζει, όσο σε λίγους. Δυστυχώς  πολύ λίγους.
Υ.Γ. 1: Συγνώμη για την γλυκόπικρη ανάρτηση, αλλά μόνο έτσι θα ήταν ειλικρινής, δεδομένων των συνθηκών. Και ξέρω πόσο μισείς τις ψευτιές…
Υ.Γ. 2: Έτερη  στρίντζω, λατρεμένο πεταλούδι μου, σε θερμοπαρακαλώ, μπορείς να κάνεις τα μαγικά σου με τις φωτό και τις μουσικές που αρμόζουν?  Δυστυχώς μετά βίας μπορώ να στείλω με μέιλ αυτό το κείμενο… (Μουσική διάλεξε ό,τι θες, αν φυλάς για ξεχωριστή ανάρτηση εκείνο το αριστούργημα που ακούγαμε στις μίνι διακοπές μας και συμφωνήσαμε πως πρέπει ΟΠΩΣ & ΔΗΠΟΤΕ να έχει μία θέση εδώ!)
Υ.Γ.3: Πολλά φιλιά σ’ όσους μπουν να ευχηθούν, και συγνώμη προκαταβολικά που πιθανότατα να μην έχω την δυνατότητα να συμμετέχω στα σχόλια, όπως θά ‘θελα. Ελπίζω να ξανατζουρνέψω κανά λάπτοπ λίαν συντόμως, να δω τι παίζεται!

*POSTED BY NEGMA on August 10nth 2011....