Wednesday 21 December 2011

ΜΙΛΛΙΟΡΙ ΑΟΥΓΚΟΥΡΙ ΑΠΟ ΣΤΡΙΝΤΖΕΣ... ΚΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!!!




Καλές γιορτές σε όλους, & κάθε χρόνο και καλύτερες!!!

Saturday 29 October 2011

Το Στελλι να σβήσει τα κεριά! ::)))


Stella για χρόνια συνηθίζεται να κάνουμε ποστ η μια στην άλλη σε γενέθλια και γιορτές.
Σήμερα όπως κάθε χρόνο τέτοια μέρα θα σε γιορτάσουμε πάλι με μια σφιχτή αγκαλιά , ενωμένοι!!
Κι επειδή έχω αναλάβει τη δεξίωση ,έβαλα κάτι ανάλογο και ήρθα !
'Εχω φέρει ιταλικό barolo βαθύ κόκκινο ,
αρκετά δυνατό στη γεύση με ιδιαίτερο άρωμα (δεν μπορούσα να σκεφτώ κάτι καλύτερο),
- νομίζω δεν υπάρχει :)
Εχω φέρει και την καλύτερη διάθεση για ατελειωτο γέλιο και κέφι.
Θέλω να σου ευχηθώ τόσες χαρές όσα τα άστρα του ουρανού γιατί σου αξίζουν και να σου πω πως
εισαι απο τα πιο δυναμικά ,
αυθεντικά και χαρισματικά πλάσματα
που εχω γνωρίσει!
Θα πω κι άλλα:)
Αγαπάς δυνατά σταθερά και αυθεντικά.
Μιλάς καθαρά! (και ψιλοβρίζεις ενίοτε αλλά τεσπά).
Κοιτάς ευθέως στα μάτια και ότι λες το εννοείς!
Κρύβεις τα λεφτά στο βάζο της ζάχαρης.
Βάφεις τα νύχια σου μωβ, έχεις μωβ γάντια και τιποτα μωβ πάνω σου δεν είναι τυχαίο.
Έχεις πολυ καλούς και παλιούς και σταθερούς φίλους -κι αυτό για μένα σημαίνει πολλά και σε χαίρομαι !
Κι έχεις κι εμας ..αυτό απο μόνο του είναι λοττο αλλα οκ ..είπα σημερα να είμαι μετριόφρων.


Επίσης θέλω να σου ανακοινώσω σήμερα που γιορτάζεις και απο ευγένεια έστω δεν θα πεις όχι πως εχω μονιμο τραπεζι κρατημενο στον Πασχαλουκο να παμε να ακουσουμε το (δεν θυμαμαι ποιο απο τα ασματα σου αρεσει , να θυμηθω ν α το συμπληρωσω μετα -τικ) μαζι !


Τέλος θα ήθελα να σου πω μαζί με τις ευχες μου για οτι καλυτερο πως σε θαυμαζω για πολλα πραγματα..ενα απο αυτα ειναι η γλώσσα ξυράφι κι ένα άλλο είναι το υπέροχο σερβίτσιο της μαμας σου ..
όχι γιατί ειναι ακριβό αλλα γιατί σε εμαθε να το τιμάς και να το προσέχεις ::))


Ετσι οπως πρεπει να προσεχουμε καθε τι πολυτιμο απο τους δικους μας..


τους πραγματικα δικους μας ανθρώπους!!


Φιλια πολλά μωρο μου ! Πολύχρονη!!






















Sunday 23 October 2011

DESAMPARADO*

*Desamparado = Helpless

Σήμερα θέλω να είμαι εκεί. Όσο τίποτα. Εκεί.






Desamparado
- Matt Elliott

Head in sand
My head in your hands
Stolen time is all we'll find
We'll never see that peace of mind
I will break & you will bend it never ends
It never ends





Κυριακή 23/10/11 στις 21.00 στο Six Dogs

Wednesday 19 October 2011

Χρόνια πολλά, Χρώματα περισσότερα... στη Μάγια μας!!!

Είπαμε να το αλλάξουμε το σύστημα για να μην επαναλαμβανόμαστε.
Φέτος – κι εννοώ ακαδαμαϊκή χρονιά... –
θα γράψει άλλη Στρίντζω για άλλη Στρίντζω.
Έτσι, ο κλήρος μου που «μού ‘λαχε» είναι να γράψω για τη Μάγια.


Εγώ – συνεχίζοντας κάτι που άρχισα από την ανάρτηση για την Τάλι μου –
θα κάνω κάτι παρόμοιο και για το Πεταλούδι μου.
Θα προσπαθήσω να σας περιγράψω
μέσα από δικές της πράξεις και συμπεριφορές,
γιατί θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που είναι φίλη μου..
κι εσείς νομίζω, μια χαρά θα καταλάβετε για τι Άνθρωπο μιλάμε.


Σαν τα παλιά λευκώματα λοιπόν... φίλη είναι εκείνη που:



Ενώ γυρνάει από ταξίδι και ζει όλη την ομορφιά των ελληνικών δρόμων στις «επιστροφές», αντί να πάει σπιτάκι της και να κάνει να ξαναπιάσει τιμόνι το επόμενο καλοκαίρι, οδηγάει από την μια άκρη της Αττικής στην άλλη, κι έρχεται σπίτι σου για «να είναι εκεί» την ώρα που έχεις τους φίλους σου ανάγκη περισσότερο από ποτέ, και μετά πάλι πίσω, με ξενύχτι και πιώμα στην πλάτη της.

Σε «απαγάγει» και σε πηγαίνει ολιγοήμερες διακοπές, όπου σ’ έχει τουλάχιστον ως βασίλισσα. Κι αυτό είναι το λιγότερο. Το ανεκτίμητο είναι να βλέπεις τα μάτια της να προσπαθούν να σε διαβάσουν, να βεβαιωθούν ότι «όλα καλά». Κι αν δεν «όλα καλά», να είναι πάλι ΟΚ. Για όσο πάρει.

Παίρνει το αυτοκίνητο και κατεβαίνει στην πλησιέστερη πόλη για να σου βρει μες τη μαύρη νύχτα, τράπουλα, που σού ‘ρθε εσένα να παίξετε μουντζούρη. Κι επίσης αυτό είναι το λιγότερο. Το ανεκτίμητο είναι όταν χάσει, να κάνει όποια τρέλλα σού ‘ρθει στο κεφάλι, μόνο και μόνο για να σε δει – επιτέλους, ξανά - να γελάς. Ακόμα κι αν αυτό που της ζητάς είναι: Θα πας στο γκαζόν και θα κάνεις ρόδες, με το τσιγάρο στο στόμα, τραγουδώντας παράλληλα το «βρε μελαχροινάκι με πότισες φαρμάκι». Άντε να μη γελάσεις.

Σου σκάει από το πουθενά μέσω ΣΜΣ «να έρθω να σε πάρω για ένα ποτάκι?», κι εκεί που απορείς πως στο καλό θα γίνει αυτό αφού μας χωρίζουν 53 χιλιόμετρα, να σου λέει ότι ΕΝΤΕΛΩΣ ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΙΚΑ είχε επιλέξει με την παρέα της να το πιουν σ’ ένα μέρος 5 λεπτά από το σπίτι σου. Άντε να πεις όχι...

Κάθε μία στο τόσο που συναντιέστε σπίτι της, να σε βλέπει να είσαι και 2 κιλά κάτω, και για πότε ν’ αρχίζει να μετατρέπει την κουζίνα της σ’ ιταλικό εστιατόριο... Να οι ζύμες κι οι σάλτσες για σπιτική πίτσα, να οι μακαρονάδες, να... να... να...

Μιλάτε σαν να μην συμβαίνει τίποτα, λέτε «καληνύχτα», γυρνάει πλάτη και φεύγει, μένεις καθιστή πλάτη κι εσύ, δεν ακούγεται κιχ, και ξαναγυρνάει στα καπάκια, κάθεται από πίσω σου και σου χαϊδεύει τα μαλλιά, έρχεται και γονατίζει στο πλάι σου και σου λέει «δεν είσαι καλά, ε?». Κι ανοίγουν οι κάνουλες... Γιατί δεν κλείνουν ποτέ οι κεραίες της...

Σταματάει στο άσχετο σ’ ένα φανάρι και σου αγοράζει από τον Πακιστανό, ένα μπουκέτο με 19 ροζ τριανταφυλλάκια και στο ακουμπάει στην αγκαλιά σου. Γιατί έτσι.




Και ποόοοοοσα ακόμη...Πόσες μικρές ανεκτίμητες στιγμές νοιαξίματος, περιποίησης, φροντίδας, εκτίμησης, κατανόησης, τρυφερότητας... Αγάπης.

Αυτή είναι η φίλη μου η Μάγια, και θέλω να είμαστε φίλες κι όταν θα τελειώσουμε το σχολείο, και να περάσουμε στο ίδιο πανεπιστήμιο, και να παντρευτούμε την ίδια μέρα, και να έχουν ίδιες ηλικίες τα παιδιά μας...

Wednesday 21 September 2011

ΤΥΦΛΑ ΝΑ 'ΧΕΙ ΤΟ ΚΑΜΑ ΣΟΥΤΡΑ...

Κάτι έχουμε τάξει εμείς, ε? (Ή απειλήσει, να το πω?)
Τάλι μου? Τσαπιρδόνα μ'?
Θυμάσαι που λέγαμε με την Μάγια στην προηγούμενη ανάρτηση για κάτι που ανακαλύψε εκείνη και μοιραστήκαμε στις καλοκαιρινές μας διακοπές?
Που μας μάζευαν από το γέλιο???
Κι ότι θα το αναρτούσαμε λίαν συντόμως??????

Ε, ΗΡΘΕΝ Η ΩΡΑΝ ΤΟΥ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

~ ~ ~ ~

Ημίφως... Αρωματικά κεριά διάσπαρτα παντού... Διακριτικά στο βάθος ακούγεται Barry White...

(Ομολογείστε πόσοι έχετε στήσει τέτοιο σκηνικό με πρόθεση αποπλάνησης, και πόσες έχετε εισέλθει σε τέτοιο σκηνικό με διάθεση αποπλάνησης! Με το σημερινό... υπάρχουν μερικές διαφορές...)

Εκείνη: Έχει ξοδέψει από το πρωί τον απίστευτο χρόνο και τα ασύλληπτα χρήματα για να φτιάξει μαλλί, αποτριχωθεί, μανικιουριστεί, πεντικιουριστεί, αρωματιστεί, και γενικώς να γίνει για "φάγωμα" που λέμε. Οι ελπίδες της χτυπάνε κόκκινα βλέποντας το σκηνικό και ακούγωντας τις πρώτες νότες... "Ναι... σήμερα θα σταθώ τυχερή!".

Αλλά...

Εκείνος: Καθιστοξαπλωτός στον καναπέ. Η φτηνή κολώνια σε παίρνει από τα μούτρα μεταξύ χωλ και σαλονιού. Φοράει αθλητική φόρμα από αυτές τις γυαλιστερές που είναι απομίμηση κάποιας γνωστής φίρμας κι έχουν τις ρίγες σε φλούο χρώματα. Από κάτω σαγιονάρα Πήγασος. (Υπάρχουν ακόμα???). Τα νύχια στο πόδι δεν έχουν πένθος επειδή περιμένει γυναίκα σήμερα, αλλά δεν είναι και κομμένα. Απλά τα καθάρισε. Το μαλλί κολλημένο πίσω με ζελέ και η χαίτη να γυρνάει "φλου προς τα έξω". Δαχτυλίδι σε μέγεθος τασακακίου γυναικείας τσάντας. Το μικρό νύχι χρησιμεύει και ως ελβετικός σουγιάς. "Νιιιι... θα σταθού τυχιρός σμραααα...".

Η συνέχεια, δίπλα στον "Παίκτη"!!!


.
.
.

(επειδή ο "Παίκτης" μάλλον επηρεάστηκε από τον ερωτικόν της ατμόσφαιρας και γ@$&ται αβέρτα, το βάζω κι εδώ από το You Tube, και παρακάτω θα σας βάλω και τους στίχοι...)





Στίχοι: Γιάννης Μηλιώκας
Μουσική: Γιάννης Μηλιώκας
Πρώτη εκτέλεση: Γιάννης Μηλιώκας


Τι φτιάνς; κόπιασε έτοιμο το ποτό
τσαπερδόνα 'μ, ερωτιάρα 'μ,
παιχνιδιάρα 'μ, γκομενάρα 'μ.
αν θες τσιτσιδός', διες ολούθε, κρεβατώς'
με τρελαίν'ς, μ' αναστατών'ς,
μι πεθαίν' ς, με φουντών'ς.

Με τέτοιουν άνδρα .. τέτοιουν άνδρα
τύφλα να'χει το Καμασούτρα και η Τάντρα..
Με τέτοιουν άνδρα .. τέτοιουν άνδρα
θα πωλήσω και τα γίδια και την μάντρα..."

Βαϊ, βαϊ, βαϊ, βαϊ μανούδα 'μ τι έπαθα ο γιάπης
μπα σε καλό 'ς
φίλα με, όχι εκεί, πιο κάτ', ούτ' εκεί πιο κάτ'
εκεί, εκεί, εκεί, εκεί, τι με φτιάν'ς. τι με φτιάνς,
ε πε με τι με φτιάν'ς ν' ακούω κι εγώ,
γουστάρω, γουστάρω
i like it, i want you, i need you, oh yeah, oh yeah
ωι μάνα 'μ κουλάθ'κα.

Με τέτοιουν άνδρα .. τέτοιουν άνδρα
τύφλα να'χει το Καμασούτρα και η Τάντρα..
Με τέτοιουν άνδρα .. τέτοιουν άνδρα
θα πωλήσω και τα γίδια και την μάντρα..."

I love ya, I want ya, I need ya, I am sorry
αει η σειρά 'ς τώρα, κάτσε κάτ'
χειλάρες μου, έφαγες κρεμμύδ;
open the door, close the door,
open the door, close the door,
βάι μανούδα 'μ, τρίζουν οι μιντισέδις.

Τι σε φτιάνω;, τι σε φτιάνω;
ε πε με τι σε φτιάνω ν' ακούω κι εγώ,
ζγα το σκουλαρίκι, ζγα, ζγα εκεί γαργαλιέμαι.

Με τέτοιουν άνδρα .. τέτοιουν άνδρα
τύφλα να'χει το Καμασούτρα και η Τάντρα..
Με τέτοιουν άνδρα .. τέτοιουν άνδρα
στα τσακίδια και τα γίδια και η μάντρα..."

Ζγα μωρή τρελένγκω, μ' έχει πιάς του νευρικό,
δέκα, εννιά, οκτώ, εφτά, έξι, πέντε,
τέσσερα, τρία, δύο, ένα, μεδέν.

Hello another baby.

Wednesday 10 August 2011

ΠΟΛΥΧΡΟΝΗ Η ΤΑΛΙ ΜΑΣ!



Περίεργες μέρες. Μέρες ανατροπών. Ο μόνος τρόπος ν’ αντέξει κανείς τις ανατροπές είναι να ξαναμετρήσει τις σταθερές  του. Κι  όταν τις βρίσκει τόσες κι άλλες  τόσες, ηρεμεί η ψυχή του. Ο οποιοσδήποτε – έστω και προσωρινός κλονισμός – του κόσμου σου as you know it, έρχεται στα ίσα του.
Για μένα, οι σημαντικότερες σταθερές του κόσμου μου, ήταν είναι και θα είναι  οι άνθρωποι που «αλληλοδιαλεχτήκαμε». Με τα καλά μας, με τα στραβά μας, με τις ιδιαιτερότητές μας, με τις ιδιοτροπίες μας… Για τους ίδιους ακριβώς λόγους οι άνθρωποι που πίστεψα και στηρίχτηκα είναι οι μόνοι που μπορούν να επηρεάσουν τον κόσμο μου σε τόσο μεγάλο  βαθμό, ώστε να φτάσω να χρησιμοποιώ βαρύγδουπες εκφράσεις όπως η παραπάνω αναφορά στο it’s the end of the world as we know it.
Χρειάζονται όμως κατά καιρούς κι αυτά τα ταρακουνήματα για να γίνεται κι ένα – αφόρητα επώδυνο μεν, αλλά απαραίτητο – ξεσκαρτάρισμα. Έεεεερε τι ξεσκαρτάρισμα ανθρώπων γίνεται στα δύσκολα…  
Αποφάσισα να μην σταθώ σ’ αυτούς που γκρεμοτσακίστηκαν από εκεί που τους είχα και να εστιάσω σ’ αυτούς που στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων και σ’ αυτούς που ανέβηκαν κι ακόμα παραπάνω.
Είναι μια περίεργη ανάρτηση, γιατί όοοολο αυτό το κατεβατό είναι ο πρόλογος και το κυρίως θέμα μου θα το «πιάσει» μια φράση. Θα καταλάβετε παρακάτω τι εννοώ.
Το θέμα μου είναι η Τάλι μου. Η Τάλι μας. Που έχει γενέθλια και τη γιορτάζουμε. Και χαιρόμαστε αφάνταστα να γιορτάζουμε  τους αγαπημένους μας εδώ. Και συνηθίζουμε να γράφουμε γι’ αυτούς. Επειδή για λόγους που δεν έχουν θέση εδώ, δεν είμαι για να πολυγράφω, επειδή δεν έχω ούτε  λαπτοπ, ούτε σύνδεση, και  παλεύω μ’ ένα  δανεικό, αλλά που όμως θα ‘σκαγα αν δεν έβρισκα τρόπο να κάνω και κάτι, και περνούσαν τα γενέθλιά της στο ντούκου, μόνο και μόνο επειδή δεν «έκατσαν» οι συγκυρίες… αποφάσισα να την περιγράψω με μία μόνο  φράση της. Μία φράση της και είμαι σίγουρη ότι όλοι θα καταλάβουν για τι άνθρωπο μιλάμε και γιατί την λατρεύουμε.
Στα δύσκολα λοιπόν, δόξα τω Θεώ, τσακίστηκαν αρκετοί άνθρωποι να με αγκαλιάσουν. Καθένας με τον τρόπο του. Οι πολλοί κοντινοί με το ν’ ανοίξουν τα σπίτια τους και τις καρδιές τους και να πουν ένα «έλα».  Ή να έρχονται οι ίδιοι σε μένα.
Η Τάλι μου είναι ως φυσική παρουσία μακριά μου. Πολύ μακριά. Ως  υπόσταση όμως, όσο πιο κοντά γίνεται. Πάντα. Σ΄όλα. Τώρα λοιπόν που οι καταστάσεις κι οι δυσκολίες μας ξεπέρασαν, τώρα που «γύρισε ο κόσμος ανάποδα», τώρα που άλλοι κι άλλοι σήκω σαν τα χέρια ψηλά, η Τάλι σ’ ένα από τα πάμπολλα μέιλ που μου έστελνε καθημερινά, είδα μια μέρα μεταξύ άλλων να μου γράφει κάτι τέτοιο:
«θέλεις να πας σπίτι μου στην ΧΧΧΧΧΧ?? είναι άδειο και πεντακάθαρο έτοιμο να σε φιλοξενήσει , δεν θα σε ενοχλήσει κανείς, αν θες πάρε και το παιδί ..θα έρθω κι εγώ από ΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧ, είναι πολύ κοντά..ε??? δε σου λέω να έρθεις εδώ γιατί στην κατάσταση που είσαι το μόνο που σου έλειπε είναι να έχεις και τους δικούς μου από πάνω, αλλά εκεί θα είσαι μόνη, ε?»
Αυτά είναι. Εμ, ΑΥΤΑ ΕΙΝΑΙ! Αυτοί είναι για μένα οι φίλοι. Οι πραγματικοί φίλοι, κι ας επικοινωνούν ηλεκτρονικά. Μπορεί να μπαίνουν ανάμεσά μας, είτε μικρές, είτε μεγάλες αποστάσεις, αλλά ευτυχώς είναι μόνο χιλιομετρικές. Και τις προτιμώ χίλιες φορές από τις αποστάσεις  τις ψυχικές που αποδεικνύεται να υπάρχουν με φίλους  που ίσως μένουν σε μια άλλη συνοικία,  αλλά είναι δίπλα σου μόνο για χαβαλέ και ποτάκια.
Δεν μ’ ενδιαφέρει πόσες φορές έχω δει live ή έχω αγγίξει ή έχω μυρίσει την Τάλι μου. Μ’ ενδιαφέρει πόσες φορές άγγιξαν οι ψυχές μας η μία την άλλη. Γι’ αυτό έχει τη θέση που έχει στη ζωή μου. Γι’ αυτό γουστάρω να γιορτάσω τη μέρα που γεννήθηκε αυτό το πλάσμα.
Τάλι μου…
Σου εύχομαι μια ζωή γεμάτη από αγάπη κι ομορφιά, σαν αυτές που χαρίζεις στους λίγους διαλεχτούς σου. Ξέρω ότι κι εσύ μ’ αίμα τους έχεις ξεδιαλέξει, όπως κι εγώ. Όλο αυτό που προσφέρεις απλόχερα λοιπόν, να σου γυρνάει πίσω διπλό και τρίδιπλο, γιατί σου αξίζει, όσο σε λίγους. Δυστυχώς  πολύ λίγους.
Υ.Γ. 1: Συγνώμη για την γλυκόπικρη ανάρτηση, αλλά μόνο έτσι θα ήταν ειλικρινής, δεδομένων των συνθηκών. Και ξέρω πόσο μισείς τις ψευτιές…
Υ.Γ. 2: Έτερη  στρίντζω, λατρεμένο πεταλούδι μου, σε θερμοπαρακαλώ, μπορείς να κάνεις τα μαγικά σου με τις φωτό και τις μουσικές που αρμόζουν?  Δυστυχώς μετά βίας μπορώ να στείλω με μέιλ αυτό το κείμενο… (Μουσική διάλεξε ό,τι θες, αν φυλάς για ξεχωριστή ανάρτηση εκείνο το αριστούργημα που ακούγαμε στις μίνι διακοπές μας και συμφωνήσαμε πως πρέπει ΟΠΩΣ & ΔΗΠΟΤΕ να έχει μία θέση εδώ!)
Υ.Γ.3: Πολλά φιλιά σ’ όσους μπουν να ευχηθούν, και συγνώμη προκαταβολικά που πιθανότατα να μην έχω την δυνατότητα να συμμετέχω στα σχόλια, όπως θά ‘θελα. Ελπίζω να ξανατζουρνέψω κανά λάπτοπ λίαν συντόμως, να δω τι παίζεται!

*POSTED BY NEGMA on August 10nth 2011....

Sunday 24 April 2011

Διαλέξατε αυγό?

Απαπααααα τι σκόνη είναι αυτή εδώ μέσα !!!
ήρθα να αφήσω κόκκινα αυγά να τσουγκρίσουμε
και βρήκα δύο μελομακάρονα μες το ψυγείο,
το εισιτήριο του κωνσταντίνου απο την Αρούμπα,
κάτι φτερά ροζ που φορούσε στο ρεβεγιόν η τάλισκερ και την κούνια της στέλλας να ανεμίζει στον αέρα.
πάμε καθόλου καλάααααα ?
για φέρτε γάντια και σφουγγαρίστρες!!! 

λοιπόν, πεταρίζω μέρες αλλά έμπνευση δεν υπάρχει για δω.
την έχω όλη στα χρώματα.
έτσι, για να πάει το τεκνό των χριστουγέννων να ντυθεί πλέον,
σας βάζω μια άλλη άποψη ευχής: food for thought που λεν οι άγγλοι.
τάδε έφη woody allen:
(η μετάφραση δεν είναι δική μου - επιφυλάσσομαι)


"Την επόμενη  ζωή μου θέλω να την ζήσω ανάποδα.
Ξεκινάς από νεκρός. – ‘Έτσι το γλιτώνεις  αυτό.
Μετά  ξυπνάς σε ένα γηροκομείο και αισθάνεσαι κάθε μέρα και καλύτερα.
Σε πετάνε έξω από το γηροκομείο γιατί δεν είσαι πλέον τόσο γέρος. Πηγαίνεις και εισπράττεις την σύνταξή σου και μετά όταν αρχίζεις να δουλεύεις σου δίνουν δώρο ένα χρυσό ρολόι και κάνουν πάρτι για σένα την πρώτη μέρα στην δουλειά.
Δουλεύεις τα επόμενα 40 χρόνια μέχρι να γίνεις νέος και να χαρείς την ζωή.
Κάνεις  πάρτι, πίνεις αλκοόλ και γενικά είσαι  ‘ατακτούλης’. Μετά είσαι έτοιμος  για το γυμνάσιο.
Μετά  πας στο δημοτικό, γίνεσαι παιδί, παίζεις. Δεν έχεις ευθύνες, γίνεσαι  βρέφος μέχρι τη στιγμή που γεννιέσαι. Μετά περνάς 9 μήνες κολυμπώντας σε ένα πολυτελές σπά με όλα τα κομφόρ, κεντρική θέρμανση και πλήρη εξυπηρέτηση, μεγαλύτερο χώρο κάθε μέρα και – Voilá !!
Τελειώνεις  σαν ένας οργασμός.."
Woody Allen

Ε? Δε'ν'κακό...