Το Στελλι να σβήσει τα κεριά! ::)))

Stella για χρόνια συνηθίζεται να κάνουμε ποστ η μια στην άλλη σε γενέθλια και γιορτές.
Σήμερα όπως κάθε χρόνο τέτοια μέρα θα σε γιορτάσουμε πάλι με μια σφιχτή αγκαλιά , ενωμένοι!!
Κι επειδή έχω αναλάβει τη δεξίωση ,έβαλα κάτι ανάλογο και ήρθα !
'Εχω φέρει ιταλικό barolo βαθύ κόκκινο ,
αρκετά δυνατό στη γεύση με ιδιαίτερο άρωμα (δεν μπορούσα να σκεφτώ κάτι καλύτερο),
- νομίζω δεν υπάρχει :)
Εχω φέρει και την καλύτερη διάθεση για ατελειωτο γέλιο και κέφι.
Θέλω να σου ευχηθώ τόσες χαρές όσα τα άστρα του ουρανού γιατί σου αξίζουν και να σου πω πως
εισαι απο τα πιο δυναμικά ,
αυθεντικά και χαρισματικά πλάσματα
που εχω γνωρίσει!
Θα πω κι άλλα:)
Αγαπάς δυνατά σταθερά και αυθεντικά.
Μιλάς καθαρά! (και ψιλοβρίζεις ενίοτε αλλά τεσπά).
Κοιτάς ευθέως στα μάτια και ότι λες το εννοείς!
Κρύβεις τα λεφτά στο βάζο της ζάχαρης.
Βάφεις τα νύχια σου μωβ, έχεις μωβ γάντια και τιποτα μωβ πάνω σου δεν είναι τυχαίο.
Έχεις πολυ καλούς και παλιούς και σταθερούς φίλους -κι αυτό για μένα σημαίνει πολλά και σε χαίρομαι !
Κι έχεις κι εμας ..αυτό απο μόνο του είναι λοττο αλλα οκ ..είπα σημερα να είμαι μετριόφρων.


Επίσης θέλω να σου ανακοινώσω σήμερα που γιορτάζεις και απο ευγένεια έστω δεν θα πεις όχι πως εχω μονιμο τραπεζι κρατημενο στον Πασχαλουκο να παμε να ακουσουμε το (δεν θυμαμαι ποιο απο τα ασματα σου αρεσει , να θυμηθω ν α το συμπληρωσω μετα -τικ) μαζι !


Τέλος θα ήθελα να σου πω μαζί με τις ευχες μου για οτι καλυτερο πως σε θαυμαζω για πολλα πραγματα..ενα απο αυτα ειναι η γλώσσα ξυράφι κι ένα άλλο είναι το υπέροχο σερβίτσιο της μαμας σου ..
όχι γιατί ειναι ακριβό αλλα γιατί σε εμαθε να το τιμάς και να το προσέχεις ::))


Ετσι οπως πρεπει να προσεχουμε καθε τι πολυτιμο απο τους δικους μας..


τους πραγματικα δικους μας ανθρώπους!!


Φιλια πολλά μωρο μου ! Πολύχρονη!!

DESAMPARADO*

*Desamparado = Helpless

Σήμερα θέλω να είμαι εκεί. Όσο τίποτα. Εκεί.

Desamparado - Matt Elliott

Head in sand
My head in your hands
Stolen time is all we'll find
We'll never see that peace of mind
I will break & you will bend it never ends
It never ends

Κυριακή 23/10/11 στις 21.00 στο Six Dogs

Χρόνια πολλά, Χρώματα περισσότερα... στη Μάγια μας!!!

Είπαμε να το αλλάξουμε το σύστημα για να μην επαναλαμβανόμαστε.

Φέτος – κι εννοώ ακαδαμαϊκή χρονιά... –
θα γράψει άλλη Στρίντζω για άλλη Στρίντζω.
Έτσι, ο κλήρος μου που «μού ‘λαχε» είναι να γράψω για τη Μάγια.

Εγώ – συνεχίζοντας κάτι που άρχισα από την ανάρτηση για την Τάλι μου –
θα κάνω κάτι παρόμοιο και για το Πεταλούδι μου.
Θα προσπαθήσω να σας περιγράψω
μέσα από δικές της πράξεις και συμπεριφορές,
γιατί θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που είναι φίλη μου..
κι εσείς νομίζω, μια χαρά θα καταλάβετε για τι Άνθρωπο μιλάμε.

Σαν τα παλιά λευκώματα λοιπόν... φίλη είναι εκείνη που:

Ενώ γυρνάει από ταξίδι και ζει όλη την ομορφιά των ελληνικών δρόμων στις «επιστροφές», αντί να πάει σπιτάκι της και να κάνει να ξαναπιάσει τιμόνι το επόμενο καλοκαίρι, οδηγάει από την μια άκρη της Αττικής στην άλλη, κι έρχεται σπίτι σου για «να είναι εκεί» την ώρα που έχεις τους φίλους σου ανάγκη περισσότερο από ποτέ, και μετά πάλι πίσω, με ξενύχτι και πιώμα στην πλάτη της.

Σε «απαγάγει» και σε πηγαίνει ολιγοήμερες διακοπές, όπου σ’ έχει τουλάχιστον ως βασίλισσα. Κι αυτό είναι το λιγότερο. Το ανεκτίμητο είναι να βλέπεις τα μάτια της να προσπαθούν να σε διαβάσουν, να βεβαιωθούν ότι «όλα καλά». Κι αν δεν «όλα καλά», να είναι πάλι ΟΚ. Για όσο πάρει.

Παίρνει το αυτοκίνητο και κατεβαίνει στην πλησιέστερη πόλη για να σου βρει μες τη μαύρη νύχτα, τράπουλα, που σού ‘ρθε εσένα να παίξετε μουντζούρη. Κι επίσης αυτό είναι το λιγότερο. Το ανεκτίμητο είναι όταν χάσει, να κάνει όποια τρέλλα σού ‘ρθει στο κεφάλι, μόνο και μόνο για να σε δει – επιτέλους, ξανά - να γελάς. Ακόμα κι αν αυτό που της ζητάς είναι: Θα πας στο γκαζόν και θα κάνεις ρόδες, με το τσιγάρο στο στόμα, τραγουδώντας παράλληλα το «βρε μελαχροινάκι με πότισες φαρμάκι». Άντε να μη γελάσεις.

Σου σκάει από το πουθενά μέσω ΣΜΣ «να έρθω να σε πάρω για ένα ποτάκι?», κι εκεί που απορείς πως στο καλό θα γίνει αυτό αφού μας χωρίζουν 53 χιλιόμετρα, να σου λέει ότι ΕΝΤΕΛΩΣ ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΙΚΑ είχε επιλέξει με την παρέα της να το πιουν σ’ ένα μέρος 5 λεπτά από το σπίτι σου. Άντε να πεις όχι...

Κάθε μία στο τόσο που συναντιέστε σπίτι της, να σε βλέπει να είσαι και 2 κιλά κάτω, και για πότε ν’ αρχίζει να μετατρέπει την κουζίνα της σ’ ιταλικό εστιατόριο... Να οι ζύμες κι οι σάλτσες για σπιτική πίτσα, να οι μακαρονάδες, να... να... να...

Μιλάτε σαν να μην συμβαίνει τίποτα, λέτε «καληνύχτα», γυρνάει πλάτη και φεύγει, μένεις καθιστή πλάτη κι εσύ, δεν ακούγεται κιχ, και ξαναγυρνάει στα καπάκια, κάθεται από πίσω σου και σου χαϊδεύει τα μαλλιά, έρχεται και γονατίζει στο πλάι σου και σου λέει «δεν είσαι καλά, ε?». Κι ανοίγουν οι κάνουλες... Γιατί δεν κλείνουν ποτέ οι κεραίες της...

Σταματάει στο άσχετο σ’ ένα φανάρι και σου αγοράζει από τον Πακιστανό, ένα μπουκέτο με 19 ροζ τριανταφυλλάκια και στο ακουμπάει στην αγκαλιά σου. Γιατί έτσι.

Και ποόοοοοσα ακόμη...Πόσες μικρές ανεκτίμητες στιγμές νοιαξίματος, περιποίησης, φροντίδας, εκτίμησης, κατανόησης, τρυφερότητας... Αγάπης.

Αυτή είναι η φίλη μου η Μάγια, και θέλω να είμαστε φίλες κι όταν θα τελειώσουμε το σχολείο, και να περάσουμε στο ίδιο πανεπιστήμιο, και να παντρευτούμε την ίδια μέρα, και να έχουν ίδιες ηλικίες τα παιδιά μας...