Φακλανοτσιμεντοβουρκοαγκαθένια

- Μαριάντζελα!

(μη χέσω... πως βγαίνει αυτό τώρα από το Γαρυφαλλιά...)

- Άγγελε! Ήρθες... Τό 'ξερα! Τό 'ξερα πως τό 'ξερες ότι δεν θα άντεχες άλλο μακριά μου!

- Ήταν πάνω από τις δυνάμεις μου, Μαριάντζελα, και τό 'ξερα πως θα τό 'ξερες ότι τό 'ξερα.

(ας έκανα κι αλλιώς, ούτε για τσιγάρα δεν έχω)

- Καμμία δύναμη, Άγγελέ μου, δεν μπορεί να κρατήσει μακριά δύο σώματα, δύο ψυχές, που πλάστηκαν να είναι ενωμένα για πάντα... να ζουν και ν' αναπνέουν μόνο μαζί... καταδικασμένα να εξαϋλωθούν αν μείνουν χώρια πάνω από 12,234215 ns

- Πέρασαν πολλά περισσότερα νανοσεκόντ, κι έτσι, πριν γίνω ατμός από την δυσβάσταχτη έλλειψή σου, ταξίδεψα σαν τον άνεμο για να βρεθώ και πάλι στην μοσχομυριστή γλυκιά αγκαλιά σου. Μαριάντζελα.

(ελπίζω μόνο να μην τηγάνιζε ψάρια πάλι)

- Καλέ μου... Μόνο στα στιβαρά σου μπράτσα και στο μαρμάρινο δασύτριχο στέρνο σου νιώθω πως υπάρχω. Ορκίσου μου πως δεν θα με ξαναφήσεις ποτέ, ούτε για μια στιγμή! Θα πεθάνω ακαριαία!!!

- (που τέτοια τύχη! κακό σκυλί...) ΣΤ' ΟΡΚΙΖΟΜΑΙ ΜΕ ΟΛΟ ΜΟΥ ΤΟ ΕΙΝΑΙ!!!

- Σφίξε με! Σφίξε με σαν να είναι η πρώτη κι η τελευταία μας φορά... Άγγελεεε...!!!

~ ~ ~ ~ ~

Μ' έσφιγγε κι εγώ έλιωνα. Σπαρτάραγα σαν εύθραυστο σπουργιτάκι στις θεόρατες φτερούγες του σταυραετού μου. (Τη ζούλαγα και νόμιζα πως χαμουρεύω τον Zυμαρούλη της Pillsbury). Έτρεμα σύγκρορμη από την προσμονή... γι' αυτό που ήξερα ότι έρχεται... (Άντε πάλι ρε πούστη μου...)

(Στο επόμενο επεισόδιο, αυτό που "έρχεται")